μα όταν ζεις χωρίς ελπίδα, όπου γης είναι πατρίδα

Και να που φτάσαμε σε ένα σημείο όπου ο καθένας μπαίνει σε διλήματα. Όλοι και όλες πρέπει να τα απαντήσουμε, νοιώθουμε ότι πρέπει αλλά πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό. Νομίζω οτι ο μέσος Έλληνας/ιδα νοιώθουν την αναγκη πλέον να παίρνουν κάποια θέση. Ο περισσότερος κόσμος στο ίντερνετ είναι μπερδεμένος. Άλλοι αλλάζουν γνώμη μέσα σε ένα 24ωρο, άλλοι εξοργίζονται μαζί με τον πρετεντέρη που εξοργίζεται και αυτός, άλλοι μπαίνουν στον στόχο του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας.

Εγώ ανήκω στους τελευταίους. Ο χώρος μου τυχαίνει [δεν νομίζω] να είναι στο στόχαστρο των πάντων πολλές φορές τα τελευταία δύο χρόνια. Τελευταία φορά που η επίθεση εγινε ακόμα και από το ΚΚΕ ήταν τον Δεκέμβρη του 08, νομίζω όλοι και όλες θυμόμαστε τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγων έξω από το Μαξίμου. Είναι απίστευτο πάντως πόσο γρήγωρη και μετοπική ήταν αυτή την φορά η επίθεση. Μέσα σε δύο μέρες είχαν προσπαθήσει να πείσουν ακόμα και τον τελευταίο Έλληνα που βλέπει τηλεόραση ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν νομίζω ότι μπορούν να μας σταματήσουνε. Όσο βλέπουμε δίπλα μας ανθρώπους να πεινάνε, να χτυπιούνται και να δολοφονούνται τόσο πιο πολύ θα παλεύουμε για κάτι καλυτερο. Δεν θέλει κόπο. Θέλει να έχεις έστω και λίγη τσίπα να δεις τι τραβάει ο άλλος. Και ναι δεν είναι κακό να νοιώθεις ενοχές που εσυ είσαι στον υπολογιστή σου και στην βολική καρέκλα σου και διαβαζεις αυτά γραφω. Δεν φταις εσυ που είναι έξω. Όχι, αλλάς φταίς που θες να φύγει από την Νομική.

Μα όταν ζεις χωρίς ελπίδα,
όπου γης είναι πατρίδα.

Υ.Γ. Κάτι που είπα αλλού αλλά θα θελα να το κάνεις και συ αν θες
Πήγαινε μια μέρα στον Όλυμπο, στον Πάρνωνα, στις κορυφές, και αναρωτήσου εάν κυρίαρχος είσαι εσύ ή αυτό που βλέπεις. Αν θεωρησεις τον εαυτό σου κυρίαρχο πήγαινε διώξε τους Μετανάστες. Αλλά να ξερεις με αυτή σου την κίνηση θα σαι πολύ μικρός.

This entry was posted in GraphicWorks, Words and tagged , , , . Bookmark the permalink.

Σχολιάστε